VRAAG/STUK

Vragen.

Heel je leven lang zijn ze er.

Soms zijn ze prangend. Soms zijn ze zacht.

Soms komen ze uit nieuwsgierigheid.

Soms vallen ze ineens in je hoofd

als een goudgeelgroen herfstblad.

En als er al een antwoord komt,

is er een seconde later alweer een nieuwe vraag.

En daarna nog een.

Het houdt nooit op.

Het is een stroom die kolkt

en draait en kabbelt en woelt

in je hoofd,

je hart

en onder je vel.

Soms zeggen ze dat je je niet te veel moet afvragen.

Maar ik vraag me af of dat klopt.

Is elk vraagteken niet de boog die je maakt

om uiteindelijk

Een punt te zetten richting iets nieuw?

Sven Ronsijn schreef een tekst die de levensloop van een jongen beschrijft. Van verwekking tot sterfbed. En dat met alléén maar vragen. De vragen worden een speelse, poëtische en muzikale mantra. Je wordt,  zonder dat je het goed en wel doorhebt, meegezogen in het hoofdpersonage z’n hoofd. Zonder antwoorden te geven, liggen ze voor het oprapen: in de blik van een pop, in het verschijnsel van een beeld.

'Vraag/stuk' is een prettige combinatie van figurentheater, sprekende muziek en muzikale tekst.